Annem hep derdi ‘Anne olunca anlarsın’ diye. Haklıymış...
İnsan anne olunca anlıyor annesinin yaşadığı, hissettiği o kocaman sevgiyi ve endişeyi.
Bir annenin çocuÄŸuna duyduÄŸu o eÅŸsiz sevgiyi kavramakta zorlanırdım. Ta ki anne olana kadar. Ä°ÅŸte tam da burada anlam kazandı ‘anne olunca anlarsın’ cümlesi.
Bedeninde hafta hafta bir canlının büyümesi ,onu hissetmek ne büyük bir mucizeymiş meğer..
Şiirlerde, filmlerde, şarkılarda anlatılandan daha büyük bir aşk varmış, bebeğine duyulan aşkmış anladım...
İnsan daha doğduğunu görmeden de bir varlığa sonsuz bir sevgiyle bağlanıp ,her şeyin en güzelini ona almayı istermiş anladım...
Alınan kiloların, olmayan kıyafetlerin ona sahip olma yolunda hiçbir öneminin olmadığını anladım...
Uykusuz kalmanın bu kadar güzel olabileceğini ,birisini uyurken de özlemenin ne demek olduğunu anladım...
Dünyada tüm güzel kokuların birleşip evladın boynunda toplandığını anladım...
Onun gülüşü dünyalara bedelmiş ,o gülsün diye nasıl da şekilden şekile girilirmiş anladım...
Birisi doysun diye ona yararı olsun diye insan sevmediği şeyleride yermiş .Onu beslerken izlemeye doyamazmış anladım...
Annem beni bu yüzden ararmış, özlermiş , sesimin tonundan halimi anlarmış anladım...
Sonsuz sevgi neymiş anladım...
Yeryüzünde cenneti yaşamanın mümkün olduğunu anladım...
Ve çocuk hekimi olarak; YOLU BİLMEKLE YOLDA YÜRÜMENİN BAMBAŞKA OLDUĞUNU ANLADIM...
Beni büyüten anneme...
Sevgili kızlarıma...
Tüm annelere sevgiyle...
Dr. Filiz HarputluoÄŸlu